بررسی کالاهای جایگزین

ظروف یکبار مصرف گیاهی جایگزینی برای ظروف یکبار مصرف پلاستیکی

ظروف یکبار مصرف پلاستیکی تخریب پذیر کالاهایی میباشند که جـایگزین ظـروف یکبـار مـصرف پلاستیکی پلی پروپلینی ، پلی اتیلنی و پلی استایرنی می باشند. کار به روی پلیمرهای گیاهی از سال 1970 و در زمان بحران نفت آغاز شد. در آن زمان کـشورهای پیشرفته از جمله آمریکا، به فکر تولید موادی جهت صنایع بسته بندی افتادند که وابـسته بـه مـواد نفتی و فسیلی نباشند. بنابراین پلیمرهای گیاهی با ترکیباتی چـون سـیب زمینـی، ذرت و گنـدم را مورد آزمایش قرار دادند. این پلیمرهای هیدروکربنی دارای خواص ضـعیف پلیمـری هـستند کـه بـا تغییر و اصلاح آنها می توان به شرایط پلیمرهای نفتی رسید. با توجـه بـه رونـد روزافـزون اسـتفاده مردم دنیا از ظروف یکبار مصرف پلاستیکی و کلاً پلاستیک های ساخته شده از مـواد نفتـی و عمـر 300  ساله این مواد بعد از دفن در خاک، آنها متوجه شدند بعد از مدت کوتاهی کـره زمـین را یـک پوسته ی پلاستیکی احاطه خواهد کرد و تأثیرات کوتاه مدتی چون سرطان زایی و بلند مدتی چـون تغییرات ژنی برای نسل های بعدی به همراه خواهد داشت . به طور مثال مصرف مواد غـذایی داغ در ظروف یکبار مصرف شیمیایی باعث مهاجرت باکتریها از بدنه ظروف به داخل مـواد غـذایی و اثـرات نامطلوب بر روی بدن انسان خواهد شد.

مزایای این پلیمرها در دنیای کنونی میتوان به موارد ذیل اشاره کرد:

1- مسأله زیست محیطی و بهداشتی است کـه نـه تنهـا ایجـاد آلـودگی نمیکنـد بلکـه باعـث حاصلخیزی خاک هم میشود.

2- مسأله دیگر توسعه عمده در بخش کشاورزی است زیرا وقتی یک سیستم به شکل انبوه به سمت استفاده از پلیمرهای گیاهی برود پویایی بیشتر و اشتغال زایـی بـالاتری رابـه همـراه خواهد داشت.

3- عدم وابستگی صد در صد به منابع نفتی و عدم تاثیر پذیری صد در صد از نوسانات قیمت.

4- استفاده از این مواد جهت خوراک دام.

5- صرف انرژی کمتر برای تولید پلیمرهای معمول دمای مـورد نیـاز 190 درجـه سیلسیوس میباشد در صورتی که برای تولید پلیمرها ی تخریب پذیر دمای مورد نیـاز 130 درجه سیلسیوس میباشد. این اختلاف 60 درجه دما باعـث صـرفه جـویی مـالی زیـادی در طول سال می شود.

6- این ظروف عاری از هر گونه اثرات مضر و عکس العملهای شیمیایی در تماس بـا مایعـات و غذاهای داغ و مقاوم در برابر حرارت است.

امروزه دیگر محدودیتی برای نوع کالا وجود ندارد و با پلیمرهای گیاهی انـواع قطعـات سـاخته مـی شوند. به طوری که در اروپا آنقدر در این زمینه تنوع ایجاد کردند که حتی قطعه ای که برای کاشت توپ گلف در زمین قرار می دهند، دیگر بیرون نمی آورند بلکه خودش در زمـین مـی پوسـد . مثـال دیگر کیسه های پلاستیکی بیمارسـتانی اسـت کـه دفـن آنهـا آلـودگی زاسـت . مـی دانـیم کـه در بیمارستان ها مهمترین منبع آلودگی کیسه های پلاسـتیکی اسـت کـه جهـت انتقـال لبـاس هـای بیماران و پزشکان به بخش لباسشویی بیمارستان استفاده می شود . در حال حاضر این نایلون هـا را با استفاده از پلیمرهای گیاهی تولید می کنند و حلالیت آن را در آب افزایش می دهند . با این روش کیسه ها را به همراه لباس داخل لباسشویی قرار داده این کیسه هـا بعـد از مـدت ده دقیقـه در آب حل می شوند. مجموعاً دیگر محدودیتی برای استفاده از این مواد وجود نـدارد مگـر اینکـه منظـور، استفاده در قطعاتی باشد که اصلاً تجزیه شدن مدنظر نیست . به طور مثال قطعات خودرو کـه بـرای استفاده طولانی مدت تولید می شوند. امروزه بحث این است که وقتـی از دل زمـین و بـا مـشکلات بسیار زیاد نفت استخراج شده و روی آن فنّاوری می شود حیف است که در انتهـا تبـدیل بـه یـک ظرف یکبار مصرف شود که بعد از مصرف دور انداخته شده و خـود تبـدیل بـه یـک عامـل آلـودگی محیط زیست می شود . منابع ارزشمند نفتی باید در کالاهایی با طول عمر بیشتر استفاده شوند. اتحادیه اروپا زمان تجزیه شدن را تا سال 2004 بدین شکل اعلام کرده بود که پلیمرهایی را زیـست تخریب پذیر می نامند که حداکثر ظرف مدت یکسال بپوسد . در حال حاضر اتحادیه اروپا این زمـان به شش ماه رسانده است. چنانکه می گویند باید ظرف مدت سه ماه 90 درصد آن زیر خـاک قطعـه قطعه شود و ظرف شش ماه بپوسد و چیزی از آن باقی نمی ماند . البته این اسـتاندارد اروپـا اسـت و استاندارد آمریکا همان یکسال می باشد.